Las Wistman

Trzy i pół hektara najbardziej niesamowitego lasu, jaki rośnie w całym Devon. Kiedy wchodzi się do tego mitycznego świata zieleni, który spowija cudowny zapach mokrej ziemi i minionego czasu. Spowijają legendy o druidach, diable, driadach i duchach. Podobno każdy z tutejszych mieszkańców wystrzegał się przebywania w lesie po zmroku. Mawiali się, że z każdej kamiennej szczeliny wychodzi duch w czarnej pelerynie i szuka swej ofiary. Legendy mówią też o dzikich hordach czarnych psów o czerwonych ślepiach, ogromnych żółtych kłach, które za największy swój przysmak obrały sobie ludzkie ciało. Jest też historia małego teriera, który odłączył się od swego pana i ukąszony przez żmiję zygzakowatą, zdechł gdzieś lesie. Podobno co noc słychać jego żałosne skomlenie, niektórzy zaś mawiają, że można go zobaczyć przy pełni księżyca goniącego za królikami. Nocą również chadzają po lesie milczące procesje ubranych na biało zakonników. Kto spojrzy na ich postacie, tego czeka rychła śmierć. Tych starych opowieści jest znacznie więcej, choć dla niektórych to po prostu stary las.
Podzielono go na trzy części - północną, środkową i południową, dla każdej sporządzono osobne mapy. Południowo-zachodnie zbocza składają się głównie z granitowych bloków narzutowych. Ciężko po nich wędrować, łatwo o kontuzję, za to sporo pasących owiec.
Rosną tu głównie poskręcane dęby bezszypułkowe, sporadycznie jarzębiny i dęby szypułkowe, pojedyncze ostrokrzewy, głóg, leszczyna czy wierzby. Wszystkie drzewa porasta mech, porosty, bluszcze, pomiędzy nimi rosną krzaczki borówki i gęste paprocie, szczaw i kolczaste jeżyny. Trzeba uważać, bo las ten to dom dla wielu gatunków żmij. Naprawdę trzeba patrzeć pod nogi, bo można szybko zakończyć swój żywot.
Las ten to pozostałość po starożytnym lesie, który porastał niemal cały obszar Dartmoor jakieś siedem tysięcy lat temu. Najstarsze dęby wyglądają na około czterysta, pięćset lat.