Ścieżka ku wzgórzom

Pnie się leniwie ku górze, wijąc wśród leśnej toni. Igły, szyszki i szara ziemia chrzęści pod butami, wiatr gra na liściach, ptaki śpiewają. Bardzo miła wędrówka, tylko po jakiś czasie człowiek orientuje się, że nie co się zmęczył, bo wciąż szedł pod górę. Niedaleko szemrze woda rzeki Teign, gdzieś pomiędzy drzewami widać pasieki dla saren, a im bliżej płaskiego szczytu, tym więcej słońca przebija się przez leśną kopułę. Niedaleko znajduje się chatka leśnika. Nie mieszka w niej oczywiście przez cały czas, to raczej baza wypadowa i schronienie na noc czy dwie, kiedy nie opłaca się wracać do wsi.
Chatka jest drewniana, choć przy ziemi dobrze podmurowana i skalda się z jednej izby, w której się gotuje na żelaznej kozie, stojącej w jednym z rogów, jada przy starym dębowym stole, który pamięta niejednego leśniczego, i śpi - na drewnianej pryczy. Znajduje się tutaj również wysłużona komoda z niedomykającymi się drzwiczkami, mały kredens i stojak na broń.